Onze naam

Het verhaal achter onze naam en ons logo

In het voorjaar van 2017 is het team van OBS Gesworen Hoek met ouders, kinderen en samenwerkingspartners in gesprek gegaan over een nieuwe naam.
Begeleid door Berny van den Donk hebben we verhalen verzameld en aan elkaar verteld.
Later heeft grafisch vormgeefster Masja Mols een passend ontwerp voor het logo gemaakt.

De Fonkel: een schitterende naam

Achteraf bekeken valt alles op zijn plek: de enige juiste naam voor deze unieke school is De Fonkel. Wie goed luisterde naar de gloedvolle verhalen van de docenten en de sprankelende anekdotes van de ouders had het al kunnen voorspellen. Fonkelen betekent volgens het woordenboek immers ‘levendig glanzen’. En dat is precies wat je dagelijks mee kunt maken in de gangen, de klaslokalen en op de speelplaats van deze school.
Samen met leerlingen, ouders, onderwijspartners en het team hebben we dit voorjaar verhalen verzameld over onze school. Wat maakt dit zo’n speciale plek voor iedereen? Steeds zichtbaar was dan de warmte en betrokkenheid waarmee over onze school werd gesproken. Met glinsterende ogen vertelden team en ouders hoe zij samen zorgen voor een prettige sfeer. Met glimmende ogen herinnerden ze zich hoe er voor elkaar wordt gezorgd als het even wat minder fonkelt. Pretlichtjes verschenen als het ging over de gezellige barbecue aan het eind van het schooljaar.
Vaak gingen de verhalen over de betrokken manier van lesgeven. Wie je ook bent, waar je ook vandaan komt: alle kinderen krijgen hier de kans om te fonkelen. De juffen en meesters helpen iedereen het vuur in zichzelf te ontdekken, ook als dat soms wat meer tijd neemt. Desnoods blazen ze het vlammetje even aan. Ze bieden duidelijkheid en structuur, en besteden veel aandacht voor onderling respect en burgerschap. Of zoals een moeder het uitdrukte: ‘dit is een openbare school zoals het is bedoeld’.
Achteraf bekeken valt alles op zijn plek: kijk maar in de ogen van 10 stenen kinderen naast de voordeur. Al jarenlang verwelkomen zij iedereen met een uitdagende twinkeling in de ogen!
Hieronder 3 verhalen die tijdens het traject naar onze nieuwe naam naar voren kwamen.
Het mooie was dat de verhalen alle 3 een andere vorm kregen.
‘Stijgen’ is als kroniek door Berny van der Donk geplaatst in het Brabants Dagblad (27-3-2017)
‘Fluitend naar school’ is een gedicht van leerkracht Lotje Moonen
‘De spreekbeurt van Shadrak’ is een voordracht opgetekend door leerkracht Rob Outmaijer.
 

Stijgen

‘Rilana kwam naar school met een zakje witte ballonnen ‘vertelt Patricia, ‘om op te laten vanaf de speelplaats. Haar moeder was overleden en ze wilde met alle klasgenootjes haar verdriet delen’. De lucht boven basisschool De Gesworen Hoek moest zich die ochtend vullen met 30 steuntjes in de rug.
‘Een prachtig gebaar, alleen stijgen gewone ballonnen niet op. We hebben toen met een paar moeders binnen het uur dertig heliumballonnen geregeld. Winkels bellen, auto in en snel ophalen. Het paste nét in de Fiat Panda van meester Rob’. De ceremonie staat in ieders geheugen gegrift.
Patricia en zes andere moeders praten in de ouderkamer over hun ervaringen met deze school. Ze proberen in woorden te vangen wat De Gesworen Hoek zo bijzonder maakt. Positief of negatief, alles mag op tafel. Binnenkort gaat Marcel, de nieuw aangetreden directeur, met het team de oogst bekijken. ‘Natuurlijk hoor ik vaker dat onze school een warm bad is. Maar waarom dan precies? Ook hebben we zelf goed bedacht wat we belangrijk vinden’ zegt hij. ‘Burgerschap bijvoorbeeld. Maar hoe doet meester Max dat? Met concrete verhalen kun je veel beter uitleggen wat je bedoelt’.
De ouderkamer gonst van de ervaringen. ‘De docenten zijn hier duidelijk ‘zegt Radia, ‘dat botst soms, maar uiteindelijk is structuur vaak een goed antwoord. Mijn zoon had maanden ruzie met zijn juf. Zij hield vol, gaf hem complimenten als het goed ging. Nu zijn het dikke vrienden’.
Leerlingen en leerkrachten doen ook mee. Allemaal schrijven ze hoofdstukken of hoofdstukjes over hún school aan de Bemmelstraat. Marcel wacht met spanning af. Hij wil uit de verhalen een nieuwe naam voor de school te destilleren. ‘Al was het maar om niet telkens uit te hoeven leggen hoe je gesworen schrijft’ lacht hij. Bij de feestelijke onthulling zijn er vast weer ballonnen. Gekleurde dit keer. Een vrachtwagen vol.

Fluitend naar school

Samen werken, samen spelen, samen lachen, samen delen.
Een huilend kind, een mopperende ouder, een luisterend oor, een steunende schouder.
Complimenten geven en krijgen, naar een ander luisteren, even zwijgen.
Praten met elkaar, niet altijd even vlot, maar we laten niemand over, aan zijn eigen lot.
Een verhaal vertellen, lachen om een grapje, en soms houden we elkaar eens goed voor het lapje.
Elkaar helpen, keer op keer, lukt het niet? Dan nog een keer.
Een dikke knuffel, een aai over de bol, van genegenheid en liefde zit iedereen hier vol.
Stickers plakken, een pleister hier en daar, een tum tummetje erbij en je bent weer klaar.
De een krijgt een beloning, de ander een keer straf, maar als we samen zijn, dan gaat het dak eraf.
Samen feesten, samen vieren, samen sporten, samen klieren.
Fluitend naar huis

De spreekbeurt van Shadrak

“Goedemorgen Elsa, goedemorgen Ramazan”. “Morgen meneer Rob”. Elke ochtend begon groep 7-8 met het geven van een hand. Het was vijf voor half negen, de meeste leerlingen waren aanwezig en ik liep het klaslokaal binnen.
Daar zag ik Schadrak zitten die ik nog niet eerder had opgemerkt. Normaal was hij nadrukkelijk aanwezig, nu zat hij stil aan zijn tafel wat afwezig voor zich uit te staren. Ik liep naar hem toe en terwijl ik mijn hand uit stak begroette ik hem. “Goedemorgen Schadrak”. “Goedemorgen meneer sprak hij langzaam. “Hoe gaat het”, vroeg ik geïnteresseerd. “Zenuwachtig”, antwoordde hij haast fluisterend. Hij keek me lang en doordringend aan. “U weet wel, straks, mijn spreekbeurt”. “Nou, ik weet zeker dat je daar iets moois van gaat maken Schadrak”. “Heb je misschien hulp nodig bij het klaar zetten van bepaalde spullen?” Was niet nodig, zou hij zelf doen.
Kwart over tien, iedereen ging naar buiten om te pauzeren behalve Schadrak. Hij zette een tafel klaar, vooraan in de klas. Voorzichtig haalde hij een groot, dik boek uit zijn tas tevoorschijn. Samen met wat papieren waarop aantekeningen stonden, legde hij zijn spullen klaar. Het grote boek werd een aantal keren verschoven, totdat het uiteindelijk goed lag. Hij las vluchtig zijn aantekeningen nog een paar keer door, oefende met zijn stem om het juiste volume en intonatie te vinden. Je zag aan zijn hele houding dat hij er nu klaar voor was: zijn spreekbeurt.
Het was iets over half elf. Vol zelfvertrouwen ging Schadrak voor de klas staan. Hij keek iedereen aan met een heldere blik. De eerste zinnen die hij uitsprak klonken aangenaam en duidelijk, zijn klasgenoten luisterden direct aandachtig: “Een aantal van jullie heeft een spreekbeurt over de islam gehouden. Ik heb daar veel van geleerd en ben jullie daar dankbaar voor. Ik wil jullie nu wat gaan vertellen over mijn geloof. Ik hoop dat jullie naar mij willen luisteren en daar ook wat van leren.”
Na deze openingszinnen ontstond er een warm gevoel van verbondenheid. Iedereen was bereid te luisteren naar de ander, en open te staan voor wat er verteld zou gaan worden. Iemand waarvan je dat in eerste instantie niet zou verwachten, had de groep met een paar woorden in positieve zin emotioneel geraakt. De spreekbeurt verliep verder zoals hij begon, vol beleving. Met verve vertelde Schadrak zijn verhaal en hij hoefde geen enkele moeite te doen om iedereen in de groep betrokken te houden bij zijn woorden. Aan het einde van zijn spreekbeurt las hij een stukje voor uit het meegebrachte grote, dikke boek, de Bijbel. Vol trots sloot hij af: “Ik hoop dat jullie net zo genoten hebben van mijn spreekbeurt als ik van die van jullie”. Er viel even een stilte, gevolgd door een welgemeend applaus. Prachtig hadden zijn medeleerlingen de spreekbeurt gevonden. Schadrak had met zijn openheid en enthousiasme gezorgd voor meer begrip en gevoel voor elkaars standpunten en ideeën.
Wij hebben hem het hoogst haalbare punt gegeven.